Het was een prachtige dag op vrijdag 21 augustus. Zoals zo vele in deze maand alweer.
Om 8 uur de fiets op; via het veer naar Geert in "Baolder".
Toen ik het landgoed bij kasteel Holtmühle na luttele meters van huis af passeerde, was een enorme kolonie grauwe ganzen al bezig aan het ontbijt: vorige week was de rogge gemaaid maar er waren natuurlijk heel wat kruimels geknoeid. Hooghartig kijkend hadden ze liever dat ik me snel zou verwijderen.
Jos en Peter vervoegden zich in "Baolder"er bij en toen op weg naar de Oostrumse weg 34. Daar lag een flinke parkeerplaats midden in het landgoed Geijsteren. Jan kwam gelijktijdig met ons aan vanuit Boxmeer,
De knooppuntenroute had Geert al uitgestippeld: 20-21-22-10-9-8-7-23-24-25-26-27-28-29-3-4-5-20. 15 km op de teller. Zie de link: http://www.liefdevoorlimburg.nl/wandelen/landgoed-geijsteren
Via slingerende bospaden passeerden we de Oostrumse beek.
Diepe sleuven had deze meanderende beek uitgesleten in de zand en kleilagen. Prachtige doorkijken kregen we cadeau.
Het werd vervolgens behoorlijk pittig om door het losse zand van de oude stuifduinen te ploegen. Ondanks de vele regen van vorig weekend was het alweer droog op vele plekken.
De Rosmolen ontleende haar naam aan het feit dat er vroeger een echte rosmolen die bij een boerderij hoorde, in de buurt lag. Deze boerderij met molen is in 1836 afgebrand.
Voor de kenners: ze heeft een zogenaamd onderslagrad.
In 1928 werd ze stilgelegd.
In WO II is ze ernstig beschadigd maar ze is tegenwoordig weer geheel gerestaureerd.
Enkele oude schaapskooien completeerden het oude landschap.
We passeerden zeer oude Landsgrenzen tussen het Land van Kessel en het Land van Cuyk.
Het zijn zelfs de oudste bekende grenzen van het huidige Nederland
In 1200 liep hier reeds de grens tussen het Land van Kessel en het Land van Cuyk.
Ruim 800 jaar heeft deze grens de diverse machthebbers - diverse in de middeleeuwen, de Spanjaarden - De Pruisen - De Fransen - De Belgische en Nederlandse grenzen rond 1820 en nu terug tot de huidige grenzen beziggehouden...
Er zijn 12 oude grenspalen gereconstrueerd.
Deze hiernaast troffen we aan bij de Willibrorduskapel uit 1641, midden in de bossen.
De grenspaal markeert tegenwoordig hier de grens tussen Brabant en Limburg. (1551 geplaatst)
Ook een oude waterput was geheel gerestaureerd.
In 1948 is de put en de omgeving aan een nader onderzoek onderworpen. De put bleek gebouwd te zijn in een oude veenpoel met een diameter van 12 meter. Uit stuifmeelonderzoek bleek dat de poel dateerde uit de 4e en 5e eeuw n.Chr. Op een zeker moment heeft men de veenpoel aan drie zijden (westen, noorden en oosten) omgeven door een gracht van ongeveer drie meter breed en 90 centimeter diep. In de 14e eeuw lag deze nog open, maar later stoof eerst de gracht en daarna de poel dicht. Daarna heeft men een ellipsvormige aarden wal van een meter hoog en 75 centimeter breed aangelegd die aan de zuidzijde open was. De wal omvatte een gebied van 6 x 18 meter. Ook de ringwal raakte overstoven en er werd hier een kapel gebouwd. Met de datering van de poel, het voortleven van heidense gebruiken en de connectie met de periode van kerstening, acht men het zeer waarschijnlijk dat het hier gaat om een gekerstende heidense bron.
Rond de middeleeuwse kapel zijn er diverse pre-christelijke gebruiken in ere gebleven. Op donderdag (dag van Donar, god van de donder) trouwden hier de aanzienlijken. In 1713 werd een inwoner van Swolgen veroordeeld om op drie achtereenvolgende donderdagen met een wit laken (doodskleed en kleed van Vrouw Holle) over zijn hoofd naar de Willibrorduskapel te gaan.
Even pauze.
Met het appje Topo - GPS konden we onze picknickplaats snel lokaliseren en zagen we ook hoeveel km we al hadden afgelegd.
Met deze handige app kun je gewoon niet meer verdwalen.
Eerst thuis de topografische kaart (1:25.000) downloaden en vervolgens kun je via de satellietverbinding exact zien waar je geweest bent, waar je vertrokken bent en wat de juiste afleg-afstanden zijn.
Even verderop troffen we een bewoonde dassenburcht aan met wel 15 in- en uitgangen.
Eiken met een bijna decoratief schorspatroon dienden als een kunstzinnige omlijsting.
Via de oude Maas-uiterwaarden belandden we bij een deftig restaurant Hoeve De Boogaard en werd het verloren vocht aangevuld.
Geert en Jos namen vervolgens de korte route terug naar de parkeerplaats en Jan, Peter en ik zochten de overblijfselen op van het kasteel van Geijsteren.
Het eerste verblijf, was, zo wil ik het toch noemen want het was niet meer dan een gemetselde ronde toren op een verhoging in het landschap, een zogenaamde Motte. Vaak kunstmatig verhoogd. Verplaats je in die tijd: geen verwarming. Verlichting via een toorts, soms. Geen sanitair. Een moderne tent geeft zelfs meer comfort nu.
Het was de 13e eeuw.
In de 80-jarige oorlog werd het "verblijf" zwaar beschadigd. Door de Spaanse troepen werd het gesloopt, je kunt je tegenwoordig gewoon niet voorstellen wat een impact deze Spaanse legers hier hebben gehad op de bevolking: onderdrukking, afpersing, plundering, verkrachtingen, platbranden van huizen en nederzettingen, Alles uitmoorden. Zelfs toen was er een zogenaamde IS...
Het kasteel werd echter weer opgebouwd.
In 1806 werd baron Caspar Baron von Weichs zur Wenne eigenaar omdat hij Maria, Gravin van Hoensbroek en eigenaresse van het landgoed, verleidde tot een huwelijk. Hij werd echter pas op 16 februari 1816 in de adelstand verheven tot baron. Koning Willem I maakte gretig gebruik van zijn nieuwe rechten.
Het kasteel brandde in 1918 finaal af, werd weer herbouwd maar de genadeslag kwam in 1944 toen de Geallieerden het compleet platgooiden met bommen.
Toen hield de familie het wel voor gezien .
Wapen van de familie von Weichs zur Wenne
De Gemeenschap heeft onder aanvoering van de Heemkundige vereniging een reconstructie kunnen maken. Het puin van de volgestorte slotgrachten met de gesloopte resten werden gebruikt om een soort globale reconstructie te maken.
De huidige Baron kan dit geheel heden bekijken vanuit zijn huidige stulpje.
Nadat we braaf de te volgen route hadden afgelegd, constateerden we dat Jos en Geert niet op de afgesproken bestemming waren. Ondanks de hun gegunde af-kortingen...
Na een half uur lijdzaam wachten en 4 km meer op de teller, kwamen ze zogenaamd uitgeput aansloffen: ZE waren "VERDWAALD".... Ja ja, verdwaald naar een terras met een hoge waarde van een en ander.
Geen woorden verder hieraan verspillen.
We reden in de bolide van Geert pijlsnel naar een Maasterras in Maashees en na ons gelaafd te hebben aan waterige tot Brauwse aftreksels gaven we ons over aan de geneugten die niet dagelijks op onze menukaart staan.
De dag was weer perfect.
Maashees aan de Maas
Restaurant De Watervogel.
Op de omslag waarin het bestek was verpakt stond een joekel van een taalfout: het voltooid deelwoord doorkliefd was geschreven met een T... Jan, als echte onderwijzer, kon het niet laten om dit even onder de neus van het bedienend personeel te wrijven. Maar dat werd slechts schouderophalend voor kennis aangenomen... Of helaas zelfs niet begrepen. We zullen het nu niet weten. Ook hier heeft de verloedering toegeslagen.
